Zakynthos, het eiland van de dode schrijvers: deel 3: Petros Kapnist
- Gegevens
- Gemaakt op donderdag 16 mei 2024 18:30
- Geschreven door Theo Dirix
Zakynthos bewaart ook de knekels van Graaf Petros Kapnist. Boven een rotsachtige kust, in het romantische bos van Agios Dionysio, bouwde zijn familie een mausoleum: "opdat de branding van de Griekse zee de dichter en filhelleen voor altijd in slaap zou wiegen.”
Dat noteerde de Griekse kroniekschrijver Konstantinos Skokos (1854 - 1929) in zijn jaarboek van 1899, n.a.v. de plechtige herbegraving van de Grieks-Russische edelman Petr Ivanovitsj Kapnist. Op 26 maart 1898 was de achtenzestigjarige in Rome plotseling aan een hartaanval overleden; het was zijn wens dat zijn stoffelijk overschot naar Zakynthos werd overgebracht.
Ook ik heb het graf van de graaf, in de buurt van Xirokastelo, een paar keer bezocht. De eerste keer wees de onvolprezen Maria Siderokastritis mij de weg. Net voorbij een bocht tussen Argassi en Vasilikou ligt het mausoleum verborgen achter een boerderij. Om het monument te bereiken moet je er helemaal omheen, door dat bos. Maar daar houdt de romantiek op ; lagen die eerste keer de waakhonden van de boer nog aan de leiband, de enkele keren dat ik daarna nog ben teruggekeerd, liepen ze los en kwamen dreigend dichterbij. Ook de eigenaar probeerde me te verjagen. Hij zou voor minder... Ik zou ook niet willen dat romantische zielen zien hoe de laatste rustplaats van een dichter kan verloederen. Vond ik tijdens mijn eerste bezoek nog een vers ei aan het graf, dan was de site de laatste keer toen ik er was een vuilnisbelt. En de branding van de zee werd overstemd door blaffende honden en een tierende boer.
Petros Kapnist was afkomstig van Obukhovka in Rusland. Hij studeerde rechten in Moskou, maakte carrière in overheidsdienst en werd door de keizer onderscheiden voor zijn inzet. Zijn vrije tijd wijdde hij aan literatuur. Skokos vond het spijtig dat hij alleen een "niet ongelukkige vertaling" uit het Russisch van het gedicht "Dodelijke Liefde" kon tonen; u vindt vanonder een poging uit zijn Grieks. Andere werken waren een historische tragedie over de zeventiende eeuwse samenzwering van Markies van Cinq-Mars tegen Kardinaal Richelieu in Frankrijk, opgevoerd tijdens het seizoen 1903/1904 in Moskou. Een andere tragedie over de kozakkenleider Stenka Razin bleef onvoltooid. Ook schreef hij de woorden voor een paar romances. Na zijn dood brachten zijn dochters, Eugénie en Inna, al zijn teksten, met inbegrip van professionele memoranda en handleidingen, in twee banden samen, gepubliceerd in Moskou in 1901.
Petros keek ongetwijfeld op naar zijn grootvader, de Russische dichter Vasili Vasilevitsj Kapnist (1758-1823) kleinzoon van de Venetiaanse Kapnissi’s van Zakynthos. Als lid van het genootschap van de Filiki Eteria * was Vasili een filhelleen pur sang en auteur van gedichten zoals "Appel om hulp aan Griekenland" en "Aan het opstandige Griekse volk". Twee generaties na die onafhankelijkheidsoorlog werd ook de kleinzoon geïnspireerd door zijn liefde voor Grieken. Het laatste gedicht dat hij vóór zijn dood schreef was gewijd aan de “verslagen Grieken”. Hun ongelukkige lot tijdens de Turks-Griekse oorlog van 1897 “bewoog hem diep en doorboorde zijn hart”. Zijn dochters stonden toen ook al helemaal aan de kant van de Griekse opstand in Kreta en kwamen als verpleegsters naar Griekenland. Ook als begenadigde schrijfster zette Eugénie de familietraditie voort. In 1908 publiceerde ze in Parijs "L’Acropole ", een bundel gedichten, en een jaar later verscheen " Prométhée"; een lyrisch drama.Tot volgende maand voor nieuwe aflevering van dode dichters in Zakynthos
Theo Dirix
LIEFDE IN DE DOOD
In een diep en duister graf, omhelsd door moeder aarde,
in het mysterie van de eeuwigheid, slaap ik
en vliegt mijn onsterfelijke ziel ongebonden
naar je toe, vol van liefde en passie.
In het zoete ochtendlicht, in de wolken aan de hemel,
in de stralen van de sterren, in de glans van de dag,
in de smaragdgroene kloof, ach, zeg me, mijn gouden lief,
hoor je me, voel je me, begrijp je me, herken je me?
Als in de zomer, in de stilte van de tuin
een geurende bries je zachtjes omhelst
of de zoete dauw van de nacht je voorhoofd kust,
dan is dat mijn kus, geloof me - ik ben het!
Mijn korte reis op aarde heb ik geruild
voor de onbeschrijfelijke wereld hier, de spirituele wereld,
maar jou, mijn liefde, jou zal ik nooit vergeten,
want jij bent mijn ziel, mijn liefde, mijn god.
Ons leven op aarde vervalt tot as en dooft uit,
samen met lijden, kwellingen, zorgen en bitterheid
maar in de eeuwigheid heerst geen pijn
want boven regeert de oneindige liefde.
De valse vreugde van de aarde bereikt de hemel niet;
verspil het vuur van de liefde niet, mijn ziel,
maar koester de zoete herinneringen aan onze voorbije vreugde
en verenig ons voor altijd met onsterfelijke liefde.
Filiki Etaireia
Op 14 september 1814 wordt in de havenstad Odessa (huidig Oekraïne) het geheime genootschap Filiki Eteria (Φιλική Εταιρεία of Εταιρεία των Φιλικών: Genootschap van Vrienden) opgericht. Met andere, elders in Europa gevestigde geheime genootschappen als voorbeeld, hadden de initiatiefnemers Nikolaos Skoufas,Emmanuel Xanthos en Athanasios Tsakalov zich met aanvankelijk slechts een twintigtal leden, ten doel gesteld het Ottomaanse bewind omver te werpen en een onafhankelijke Griekse staat te stichten. Het merendeel van de leden waren telgen uit welgestelde Φαναριώτες families uit Constantinopel, militaire en christelijk – orthodoxe leiders. Prominente leden waren onder andere Fanariote prins Alexander Ypsilantis en de prins van Moldavië, Michael Soutzos. Voor de vriendelijke benaming van dit revolutionaire gezelschap werd gekozen omdat het woord "vriendelijk" hier bedoeld is om bondgenoten te duiden die aan hetzelfde doel werken maar niet noodzakelijkerwijs op andere gebieden hetzelfde gedachtegoed delen.
Lees meer:
http://www.griekeneindhoven.nl/index.php/columns-nieuws/columns-nieuws/626-1821-de-griekse-onafhankelijkheid-strijd-begint