Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

Kalimera, ik zit op mijn bank beneden en ben net wakker, het is nog vroeg. De wind huilt om het huis en het is vijftien graden binnen. Ik ben jarig. Nu ben ik niet zo’n type dat zegt: “ach ik vier het niet meer”, maar vandaag dus even niet want we zijn ziek, fiks ziek. Een zeer onaangenaam maag/darm virus heeft eerst mij, nu sinds drie dagen, en ook mijn dochter geveld. Vandaar dat ik vandaag niets vier en zelfs mijn lief verboden heb te komen. Dus we zijn even helemaal op onszelf aangewezen.

Vijftien graden binnen: de kachel moet aan. Daarvoor moet ik eerst de as uit de houtkachel scheppen en naar buiten brengen, de wind en de regen in. Alwaar mij een leger hongerige katten opwacht die eerst gevoerd moeten worden, anders komen ze allemaal naar binnen. Asla naar binnen en houtmand mee naar buiten, daar ligt mijn hout onder een stuk plastic in de tuin. De derde lading van dit jaar, klein gehakt door mijn lief. Een snelle natte begroeting van mijn twee honden en even later sjouw ik nat, huiverend en met modderige voeten, mijn zware mand met hout naar binnen. Niet echt makkelijk als je al een paar dagen niks gegeten hebt. En na een paar minuten brandt de kachel. Dochter is inmiddels ook wakker geworden, feliciteert me en zakt met een lijkwit gezicht naast me op de bank.

Jawel, ik heb centrale verwarming in dit huis. Die is in het tweede jaar van de crisis kapot gegaan. Het kost negenhonderd Euro om hem te repareren. Zowel de huisbaas als ik hebben daar het geld niet voor, daarbij komt dat de prijs van stookolie zo gestegen was (1 Euro per liter en dat is over de 1000 Euro per winter) dat ik me dat niet meer kon veroorloven. Dus daarom een houtkachel voor beneden. Boven in de slaapkamers, de badkamer en mijn werkkamer wordt er niet meer verwarmd. Het huis is niet geïsoleerd. Dit jaar is de winter vrij zacht, maar vorig jaar met al die sneeuw en kou was dat wel eens afzien. Electrische dekens zijn dan een heerlijke en ware luxe. Ik kijk naar mijn oude en aftandse blauwe tweedehands bank, naar het modderige tapijt wat ook zijn beste tijd heeft gehad en de berookte muren. Sinds de crisis heb ik het financieel en wat luxe betreft gezien, een hoop stappen terug gedaan. Dochter die wil gaan studeren doet haar laatste jaren school en dat kost in Griekenland een hoop geld aan privéles. En een cursus Nederlands: Ik baal er soms van. Zou graag een nieuwe bank willen, en een groter scherm voor mijn fotocomputer. Het ergste vind ik het als ik net terug kom uit Nederland. Want iedereen heeft daar alles en meer. Nieuwe badkamer met inloopdouche (zou hier al blij zijn als ik de schimmel in bedwang kon krijgen), nieuwe auto (mmm...mijn Panda een maatje groter en nieuwere?), vakantie naar Bali (vakantie???...wat is dat ook al weer??) en zo kan ik nog wel even door gaan. De eerste dag dat ik thuis ben (op Lesvos) steekt dat, dan zie ik de vreselijke oude bank, het tapijt met vlekken, de oerwoud tuin met doorgezakte tafel en verroeste stoelen, mijn oude oranje (jawel) Panda, mijn lege bankrekening en dan baal ik stevig! Dat duurt een dag of twee en dan is het over.

Want waarna verlang ik nu het meest terwijl ik ziek op de bank zit? Naar het moment dat ik me weer gezond genoeg voel om naar buiten te gaan. Om te gaan zwemmen in die ijskoude, knalblauwe, glasheldere zee. Om de bergen in te gaan met mijn camera en terug te komen met beelden van de schitterende natuur van plaatsen waar ik nog nooit geweest ben (en dat na vijentwintig jaar Lesvos). Om te gaan zeilen en dolfijnen te fotograferen. Het belletje van mijn tuinpoort klingelt: mijn lief loopt de tuin in. Met een pakje in zijn hand…net zo eigenwijs als ik dus en voel ik me toch nog jarig...

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >