Van jaren die voorbijgaan...
- Details
- Συντάχθηκε από τον/την Eleonora Pouwels
Het is zonsondergang en ik rij van Molyvos naar Petra. Ik kijk uit over zee richting Rabbit Island (oftewel Agios Giorgos) en zoek...Ja, daar is hij weer: dat piepkleine bootje op dat grote stuk zee tussen de kust en het eiland. Als je goed kijkt (of een telelens op je camera hebt) kun je zien dat er drie personen op varen: naast elkaar. Niks interessants denk je...maar iedere keer als ik rond deze tijd naar Petra rij, en dat gebeurt nogal regelmatig, ligt dat bootje daar. Vrijwel altijd op dezelfde plek.
Ik zit boven op mijn werk kamer achter mijn computer om te beginnen aan een nieuwe column, iets over Grieks Pasen dacht ik zo terwijl ik naar mijn schermpje staar. Ping: daar komt een Facebook berichtje binnen van een vriendin in Nederland die mij een bericht van de website van de NOS doorsluist. “In paar dagen tijd 500 vluchtelingen naar Griekse eilanden”… Met een foto van een volle boot met vluchtelingen erbij: en ik vloek…heel hard. Het zal toch niet waar zijn...net voor het begin van het seizoen wordt dit soort willekeurige informatie weer op de televisie en internet gegooid.
Ik lig met mijn neus tussen de bijtjes en de bloemetjes in mijn favoriete veld net buiten Molyvos De lente is losgebarsten, letterlijk want het was geen koude winter en met plotselinge temperaturen van net onder de 20 graden wil alles graag groeien en bloeien. Een paradijs voor mij als fotografe, anemonen in alle kleuren, de blauwe regen in de oude straatjes van Molyvos bloeit, geel koolzaad op de velden en natuurlijk de eerste orchideeën.
Kalimera, ik zit op mijn bank beneden en ben net wakker, het is nog vroeg. De wind huilt om het huis en het is vijftien graden binnen. Ik ben jarig. Nu ben ik niet zo’n type dat zegt: “ach ik vier het niet meer”, maar vandaag dus even niet want we zijn ziek, fiks ziek. Een zeer onaangenaam maag/darm virus heeft eerst mij, nu sinds drie dagen, en ook mijn dochter geveld. Vandaar dat ik vandaag niets vier en zelfs mijn lief verboden heb te komen. Dus we zijn even helemaal op onszelf aangewezen.
Daar zit ik dan: al meer dan een half uur in de kelder van het ziekenhuis, in een rolstoel met alleen zo' n blauw operatieschort en slofjes aan. Het infuus staat naast me. Links van mij een stapel dozen, rechts van mij een lege boekenkast. Ik sta letterlijk geparkeerd tot ze me komen halen voor de operatie. Zo nu en dan loopt er iemand voorbij: hij of zij werpt een blik op mij en vervolgt zijn of haar weg en roept tegen iemand anders aan het einde van de gang: "Wat is dat???" "Dat is die galblaas!!!" wordt er terug geschreeuwd". Ik zucht...