Waar breekt het "sociale contract "?
- Gegevens
- Gemaakt op zaterdag 09 november 2024 12:12
- Geschreven door Theo Dirix
Onze bakker heet Socrates: is de vaststelling dat hij niet graag vroeg opstaat een voorbeeld van Socratische ironie? Onze vriendin Athena is net op pensioen gegaan; zou de tijdloze beschermgodin van de werklui dat ook durven? De tuinman van de buren heet Leonidas , zo genoemd naar de Koning van Sparta, zelfs al sneuvelde hij tijdens de verloren slag van Thermopylae in 480 v.C.
Die voorbeelden schoten me door het hoofd toen ik me weer eens de vraag stelde hoe mijn gastheren en -vrouwen hun trots, nationalisme, patriotisme, etc., rijmen met een ogenschijnlijk gebrek aan burgerzin. Concreet klinken de vragen als volgt: is dat niet Socrates die zijn brandende sigaret uit de auto gooit? Waarom draagt Leonidas zijn helm als een handtas? Hoe durft Athena haar kleinkind op de achterbank zetten zonder kinderstoel of veiligheidsgordel? Iemand die veel slimmer is dan ik, legt dan uit dat het "sociale contract" tussen de burger en zijn land gebroken is. In ruil voor zorg, bescherming en veiligheid door de staat, zijn we allemaal bereid één en ander op te geven, een deel van onze vrijheid bijvoorbeeld, maar als die balans verstoord is, wordt het impliciete contract opgeheven. M.a.w., als overheidsinstellingen teleurstellen, ongelijkheid en onrechtvaardigheid flagrant zijn, corruptie onuitroeibaar blijkt, enz., dan zijn ongehoorzaamheid en eigengereidheid gemakkelijk te begrijpen. En dat doe ik.
Zo durf ik dan ook wel eens aan mijn thuisland denken. Tijdens mijn jongste terugkeer ben ik twee keer geflitst (als een ezel aan een steen) in een traject controle omdat ik 52 km/u reed waar het maar ... 50 mag zijn. De krant publiceert maandelijks een overzicht van nieuwe regeltjes, regeltjes en regeltjes. De staatscourant lijdt aan morbide obesitas: rond de 130.000 bladzijden per jaar. En zijn we allemaal verondersteld die wetten te kennen? Slachtoffer van de hoogste belastingdruk van Europa, durf ik niet uit te rekenen of dat wat ik dagelijks aan mijn vader-/moederland afsta wel dezelfde waarde heeft als dat wat ik krijg? Zo nu en dan bekruipt mij het gevoel dat de balans niet helemaal in evenwicht is. En dat ik mijn "sociaal contract" toch eens zou moeten herzien. Maar dan vlieg ik weer gauw naar Athene. Voor iemand die al een half leven rond de Middellandse Zee draait, is dat toch als thuiskomen in de Levant.
Ik word in snelheid opgepikt op een zijweg waar je eigenlijk niet mag stilstaan, rijd via het achterpoortje van de luchthaven (in principe alleen voor permit holders ) naar huis, en kan ook nog rustig bij Sokrates binnenlopen: de bakker sluit pas om 21.00 uur. Eindelijk thuis kan ik dan beginnen aan een boek in het Nederlands dat ik van een boekhandel daar meebracht, bijvoorbeeld: Het verval van het Avondland.
Wij horen elkaar volgende maand?
Theo
van de redactie:
Theo Dirix is een tafofiel. Een wat..? zult u zich afvragen. Welnu als we het woord gooleën dan vinden we deze betekenis:
De naam Taphofiel, uit het Grieks "taphos" = graf, en "philos" = vriend, zou logischerwijze vernederlandst worden als ofwel tafofiel, ofwel taphophiel. (Dit verklaart ook de aangeleverde foto 's bij deze column).
Tevens is hij een begenadigd schrijver en geeft dan ook boeken uit. Zijn nieuwste boek: "Dodenfeest Wenen,
op zoek naar ‘het mooie lijk". kunt u op onderstaande wijze bestellen.
de eerste alinea:
Bestellen:
Dodenfeest Wenen, op zoek naar "het mooie lijk", 120 bladzijden met talloze (zwart-wit) illustraties, kost € 20 ,- (exclusief verzendingskosten) en is verkrijgbaar bij de auteur. Stuur gerust een mailtje naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. en we spreken alles af.