Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

Daar zit ik dan: al meer dan een half uur in de kelder van het ziekenhuis, in een rolstoel met alleen zo' n blauw operatieschort en slofjes aan. Het infuus staat naast me. Links van mij een stapel dozen, rechts van mij een lege boekenkast. Ik sta letterlijk geparkeerd tot ze me komen halen voor de operatie. Zo nu en dan loopt er iemand voorbij: hij of zij werpt een blik op mij en vervolgt zijn of haar weg en roept tegen iemand anders aan het einde van de gang: "Wat is dat???" "Dat is die galblaas!!!" wordt er terug geschreeuwd". Ik zucht...

 
Ooit in aanraking met Griekse artsen geweest? Dan is het u vast opgevallen die dit Goden zijn; Griekse Goden; maar niet van uiterlijk, en toch verwachten ze dat ze wel zo worden behandeld. Ik ging naar de dokter na drie fikse koliekaanvallen en deelde mee dat ik waarschijnlijk galstenen had, dit omdat dit bij mij in de familie veel voorkomt. Dat wordt je niet echt in dank afgenomen, dat je zelf de diagnose al stelt: maar goed. De foto' s wezen uit dat ik inderdaad helemaal vol zat. Dus een afspraak met de Chirurg (lees: Oppergod van het ziekenhuis) gemaakt. Een zeer bekwame arts werd mij verteld. En zo bevond ik mij in de spreekkamer van deze heer Chirurg  K. Ik had inmiddels mijn lesje geleerd, hield mijn mond en beantwoordde alleen zijn  vragen in mijn beste Grieks (vaak moest hij ze twee keer herhalen want hij sprak nogal binnensmonds en keek me nooit aan) en hield mijn eigen (Google) bevindingen binnen.  Inderdaad, die galblaas moest er uit en wel zo snel mogelijk. Nu had ik nog nooit een operatie gehad en blijf normaal gezien ver weg van artsen maar in dit geval had hij waarschijnlijk gelijk. Ik woon te ver weg van het ziekenhuis om het risico te lopen dat de galblaas barst, met alle ellende van dien.
 
Afspraak gemaakt voor de operatie en zo kwam de dag van de onderzoeken. Een verassing was dat ik meteen mocht blijven (had gelukkig een tasje met al het nodige bij me) alleen was er nog geen bed. En in welk land wordt je dan met infuusnaald in je arm weer naar buiten gestuurd met de mededeling zo'n vier uur later nog maar eens terug te komen. Gelukkig woon ik op een zonnig eiland dus met naald en al lekker met mijn vriendin aan het strand gezeten.
 
De kamer wasgelukkig in de nieuwe vleugel.Behoorlijk schoon met eigen toilet. Een aardige Griekse mevrouw naast me en regelmatig bezoekjes van verpleegsters die van alles via het infuus bij mij binnen lieten druppelen. Waarvan ik natuurlijk wilde weten wat het was. Zonder enige privacy want de gordijntjes rond de bedden worden nooit gebruikt en de deuren staan gewoon open. Iedereen loopt in en uit. Maar ik had me voorgenomen: verstand op nul, dingen zijn nu eenmaal anders in een ander land. Het ergste vond ik dat ik geen enkele informatie kreeg, niet of je nog wat mag eten, wanneer je moet stoppen met drinken enz, etc. Alles moest ik vragen en vragen zijn vervelend.
 
Tot de dag van de operatie gekomen was en opeens de heer Chirurg K met zijn grote gevolg onze kamer binnenschreed. Bij mijn bed aangekomen keek hij mij vanaf grote hoogte aan en zei in perfect Oxford Engels met een klein lachje om zijn mond: "En hoe gaat het met onze Nederlandse blonde dame en haar galstenen, bent u de nacht goed doorgekomen?". Waarop ik hem direct antwoordde: "Als deze Nederlandse blonde dame en haar galstenen had geweten dat u zo perfect Engels spreekt dan had ze niet al die moeite gedaan om het in haar waardeloze Grieks te doen" en waarop ik hem in het Engels maar even een heleboel vragen stelde: en u weet nu: vragen zijn vervelend.
 
Maar daar zat ik dan: "die galblaas": in die rolstoel: me zorgen te maken aangezien niemand me verteld had wat er nu ging gebeuren... Waren ze me vergeten? Hoe ging dat met de narcose? En zo nog duizend vragen...
 
Het is goed gekomen! De operatie kamer was niet te vergelijken met een Nederlandse, althans, dat denk ik. Maar ook dat heb ik van me af laten glijden. Ik heb een paar gaten in mijn buik erbij en een galblaas minder. De stenen heb ik nog wel: hele grote en vele kleine in een potje thuis.  Het voorgeschreven dieet heb ik aan mijn laars gelapt en ik voel me gelukkig prima.
 
Voor mij voorlopig even geen ziekenhuis of dokter meer....

• < Vorige
• Volgende >