Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

Het is zonsondergang en ik rij van Molyvos naar Petra. Ik kijk uit over zee richting Rabbit Island (oftewel Agios Giorgos) en zoek...Ja, daar is hij weer: dat piepkleine bootje op dat grote stuk zee tussen de kust en het eiland. Als je goed kijkt (of een telelens op je camera hebt) kun je zien dat er drie personen op varen: naast elkaar. Niks interessants denk je...maar iedere keer als ik rond deze tijd naar Petra rij, en dat gebeurt nogal regelmatig, ligt dat bootje daar. Vrijwel altijd op dezelfde plek. 

Drie oudere mannen stel ik mij zo voor. Van die “pappoudes” (opaatjes) die aan het vissen zijn. Waar zouden ze het over hebben, denk ik dan.? Over de politiek? De laatste dorpsroddels? Of misschien zeggen ze wel helemaal niks, want na zovele keren zullen ze wel niet veel meer tegen elkaar te zeggen hebben. Maar toch iedere keer weer met elkaar in dat bootje stappen en naar die stille plek varen. 

Natuurlijk zoals gewoonlijk stoppen mijn gedachten niet. Want als een van de drie nu komt te overlijden, zouden ze dan nog steeds gaan? Of zou de magie dan verbroken zijn. Het fascineert me, dat mag duidelijk zijn. Tot aan een punt dat ik eigenlijk wil gaan uitvinden wie deze drie personen in dat bootje zijn. Je begrijpt pas dat je heel lang ergens woont als je plotseling regelmatig naar begrafenissen moet gaan. Mensen die 25 jaar geleden toen ik mij hier vestigde in de bloei van hun leven waren, komen plotseling te overlijden. Nou ja, plotseling; ik heb me gewoon niet gerealiseerd dat er zoveel jaren voorbij zijn gegaan. 

De uitvaart gaat iets anders dan in Nederland, de kist is open en dat is nogal een cultuurschok als je voor het eerst in de kerk komt. Ook het laten zakken van de kist (dan al wel gesloten) op de begraafplaats gaat vaak erg stuntelig: met veel mensen staande tussen alle andere graven en gepaard met smartelijke taferelen van intens verdrietige mensen. Ik heb daar moeite mee...en om eerlijk te zeggen: als het kennissen waren dan ging ik niet altijd. Maar de laatste jaren dus wel regelmatig, Het echtpaar dat jaren op mijn dochter heeft gepast; Peppi en Babbis, Emmy van het restaurant, Stratos de fotograaf, Michalis de ezelman, Vangelis van Marianthi Paradise; deze mensen hebben deel uitgemaakt van mijn leven hier in Molyvos. Ze hebben hun huizen en harten geopend voor mij, een vreemdeling. En ondanks dat ik een vreemde eend in de bijt ben, maak ik toch deel uit van deze gemeenschap. Het delen van smart maar vooral het tonen van respect hoort er dan gewoon bij. 

Ik rij weer terug van Petra naar Molyvos...het bootje is er nog steeds: met drie personen aan boord, misschien hebben ze het over het weer.? Of over hun jarenlange vriendschap..?

• < Vorige
• Volgende >