Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

4 september: "Hé, kun jij Grieks?" Maria is stomverbaasd en begint meteen te ratelen. "Langzaam alsjeblieft, anders versta ik het niet", antwoord ik. En dan legt ze alles uit over ons appartement met een prachtig uitzicht op zee.

Heel vroeg was het vanmorgen. Tenminste, voor mij. Voor Wim was het juist laat, want die had niet geslapen. En alles was spannend! P3 (lang parkeren: red.) op Schiphol bleek vol. Dus kregen we een kortingsvoucher voor het veel duurdere P2. Maar die gaat per 1 oktober sluiten. En wij zijn weg tot de 5e. En werkelijk niemand wist of het een probleem was: Transavia, Schipholbalie, P1-lobby... Waarschijnlijk laten ze 'm langzaamaan leeglopen, was het antwoord...

Daarna de landing op één van de tien gevaarlijkste vliegvelden ter wereld. Alleen voor ervaren piloten: een ruime bocht, dan heel snel dalen en vervolgens vol in de remmen... Na al die sensatie was het tijd voor ontspanning. Lekker door Skiathos – stad geslenterd en veel bankjes en terrasjes opgezocht. En zojuist romantisch gegeten aan zee met een prachtige zonsondergang.

15 september

"Ik heb ook nog heel veel octopussen gevangen", zegt de oude man trots. "Kijk maar eens in mijn emmer!" Op een klein strandje met wat vissersbootjes vlakbij ons huis raken we aan de praat met twee locals. Eén van hen is bezig een enorme rode poon schoon te maken.

We lopen over een zandpad langs de zee naar het oude deel van Skiathos - stad. Dit is het authentieke Griekenland: smalle kronkelstraatjes, trapjes, kleine huizen, de was die boven een steegje wappert, een bakker, een slapende oma naast een fruitwinkel, een kiosk, straatkatten, kapelletjes, prachtige ruige rotsen en soms onverwachts uitzicht op de prachtige, azuurblauwe zee.

De stad bestaat uit drie delen en we eindigen op een terras in de meest toeristische straat bij de oude haven. Genoeg gelopen voor mijn lief, dus nu liggen we lekker aan ons zwembad met zeezicht. We hebben het rijk voor ons alleen. Maria brengt ons drankjes en we krijgen er gratis iets lekkers bij.

16 september

Ik weet niet wat het is met Mijn Lief, maar katten en kinderen zijn altijd dol op hem. "Wil hij mijn katten niet adopteren en meenemen naar Nederland", vraagt Katherina. We zitten op een prachtig pleintje en twee katten kroelen lekker tegen mijn liefje aan. Ik vertel over onze kleine Irisje die 8 oktober van Kythira naar Nederland vliegt en laat als een trotse moeder een foto zien.

In een straatje om de hoek komen we een jong, Zweeds stel tegen. Ze hebben een klein, blind poesje in een reisbench bij zich. "We konden haar toch niet achterlaten?" zegt het meisje. "We hebben haar laten inenten en we hebben medicatie tegen de ontsteking waardoor ze blind is geworden," legt de jongen uit. En ook dierenpaspoort en chip zijn geregeld.

Bij de nieuwe haven, die met de dure jachten, helpen we een oude baas zijn vissersbootje op de kant te trekken. We lopen door naar het vliegveld. Echt spectaculair om hier de vliegtuigen te zien landen! Ze scheren rakelings over je hoofd! Het is nog altijd 35 graden, dus zoeken we daarna verkoeling in zee en daarna in het zwembad. Alwaar het nog heel gezellig wordt met de andere gasten.

17 september

"Wat gaan jullie vandaag doen?" vraagt Maria. "We willen een auto huren en dan naar de biotoop bij Koukounaries rijden. Eerst eens kijken of we nog ergens over de prijs kunnen onderhandelen. De goedkoopste Jimny die ik zag, was €35 per dag. Wij willen voor 18 dagen maximaal €500 betalen." Maria lacht. "Zal ik eens voor jullie bellen? Ik ken iemand die heel betrouwbaar is. Ik kan het altijd proberen.." Wat een geweldige vrouw! Nog geen 20 minuten later staat er een pasgewassen Jimny voor de deur voor slechts €25 per dag! "Laagseizoen," fluistert Maria in mijn oor en ze knipoogt.

De biotoop ligt in een prachtig, bosrijk natuurgebied. We wandelen rondom het meer, spotten vogels, drijven schapen en genieten van de bloemen en de vlinders. Daarna rijden we offroad door het westen, dat eveneens uit beschermde bossen bestaat. "Mooi is het hier hè, liefje?" vraagt Wim met regelmaat. We stoppen om de haverklap, want achter elke bocht is weer een schitterend uitzicht. We genieten!

Ook genieten we van de Cash&Carry, want het is altijd zo leuk om in een buitenlandse supermarkt boodschappen te doen! Jammer dat Maria al weg is... We hebben lekkere koekjes voor haar gekocht. Voor de moeite vanmorgen. 's Avonds eten we loukoumades bij het grappigste eetkraampje ooit. Skiathos staat erom bekend, die typische oliebolletjes.

18 september

"Vredig is het hier," verzucht mijn liefje gelukzalig met een dikke Mythos bij het zwembad. We konden wel wat verkoeling gebruiken. Vanochtend bij het ontbijt was het al 32 graden in de schaduw.... We begonnen lekker lui met een frappé aan de haven. Zo lui, dat ik bijna in slaap sukkelde. Dat staat wel een beetje raar op een terras. Daarom gingen we toch maar op pad. Een prachtige weg de bergen in. Op naar Kastro! Dat is de oude hoofdstad, gebouwd om bij piraten uit de buurt te blijven. Onderweg kwamen we mooie kerkjes tegen en genoten we van prachtige vergezichten. Kastro bleek nog een flinke klim. Eigenlijk te veel voor Wim. Maar het was de moeite waard. De tweede helft bewaren we voor later.

Daarna dronken we wat bij de grappigste taverna ooit. Het was niet meer dan een klein houten kot met wat rietmatten er omheen. Wat zelf getimmerde bankjes, beschilderde kalebassen, schelpensnoeren en een dartbord. En dan was daar Anna, de vrolijkste vrouw die er bestaat. Ze bleef maar ratelen en na elke zin gooide ze haar hoofd naar achteren en schaterde het uit. Ze was bijna verontwaardigd toen we weer vertrokken. Dat we een Duitser een lift gaven en beloofden dat we weer een keer langs zouden komen, maakte veel goed. Even knuffelen...

19 september

"Zo, dat wordt een religieuze dag," zegt Wim. We hadden nog een paar kerkjes op ons verlanglijstje staan en het klooster Evaggelistra. Natuurlijk eerst een lekker ontbijtje op ons balkon met zeezicht. En daarna relaxed een frappé in de stad. Bij een schattig koffietentje dat wel een beetje op een poppenkast leek. In een typisch Grieks straatje met een tuin als terras.

Voor we bij het klooster kwamen, maakten we een stop bij Agioi Taxiarches, een mooie stenen kerk met witte klokkentoren. Het klooster bleek verrassend mooi. Met overal bloemen en kruiden, een prachtige kerk, boogjes rond een binnenplaats en een indrukwekkend museum. Het wordt bewoond door monniken die zelf olijfolie, wijn, jam en likeur maken. En blokfluiten. We raken er niet uitgekeken...

We bezoeken daarna de kerkjes Agios Theodoros en Profitis Ilias. "Wauw, bij restaurant Platanos heb je een fantastisch uitzicht!" roep ik. Vanaf het balkon ligt diep beneden de stad tegen het helderblauwe water. Genietend van een drankje zien we onder ons een veerboot en een vliegtuig elkaar kruisen. We rijden off road eerst naar kerkje Panagia Anastasa en tot slot naar de kerk Agios Alexandros van waaraf we uitzicht hebben op Kastro. Wat lijkt dat opeens laag te liggen! Dat was wel weer genoeg religie voor vandaag. Maar wat een indrukken en wat een mooie natuur! Alweer een dag met een gouden randje....

20 september

"Liefje?" vraag ik na het ontbijt: "Zullen we kijken of we in de haven tickets kunnen kopen voor de veerboot naar Skopelos? Het lijkt me leuk om daar een paar dagen heen te gaan. Op Internet zie ik dat je niet elke dag de auto mee kunt nemen." Liefje vindt het een goed idee. "Wat een slechte websites," zegt Alexandros van het ticketkantoor. "Je kunt elke dag met de auto op de boot. En Skopelos is erg mooi, dus ik zou er zeker twee nachten blijven." Over 4 dagen gaan we eilandhoppen!

Vandaag zijn we een beetje lui. We pikken een terrasje aan de haven en verkennen nog een klein stukje van de bovenstad. Mooie kerk, kronkelstraatjes, een oude windmolen en een prachtig uitzicht.
Na nog een terrasje toeren we rondom het meer bij de stad, komen we bij een vissershaventje en cruisen we over het schiereilandje Punta. Het zicht op de stad is werkelijk alsof het een ansichtkaart is, zo enorm mooi. Bij het zwembad zijn we zelfs te lui om te lezen...

21 september

"Gas, gas, gas!" roept de kleine Russische vrouw. De Jimny komt niet omhoog tegen het steile weggetje dat bovendien over de hele lengte een diepe geul heeft. Ik knijp hem een beetje, want we moesten al twee keer terug naar beneden. "Staat hij wel in de 4 wd?" vraagt ze. Wim knikt. Hij houdt het hoofd koel. "Vanaf hier beginnen en meteen vol gas geven!" Poeh, Ik ben blij dat ik Grieks versta! En dan lukt het. We knallen in één ruk naar boven.

We drinken frappé op het strandje Agistro. Bij een kleine, zelf getimmerde taverna waar een wat smoezelig vrouwtje uit Moskou de scepter zwaait. En na ons avontuur gaan we op zoek naar een ander mooi strand. Want daar staat Skiathos om bekend. Er zijn zo'n 60 stranden en 96% daarvan bestaat uit zand. Ook het volgende strandje, Elia, is prachtig alleen staat er een harde wind. Dus gaan we naar Mantraki. Dat ligt in een wonderschone baai met metershoge rotsen er omheen. Je bereikt het over een onverharde weg door een beschermd natuurgebied met pijnbomen. Geen avonturen meer vandaag, maar lekker luieren, lezen en zwemmen. Ach, hoe fijn kan het leven zijn...

22 september

"Onthoud drie regels," zegt Persa: "Regel 1: 200 meter uit de kust, want er zijn veel rotsen. Regel 2: 10 tot 15 meter van tevoren stoppen. Regel 3: gooi het anker uit." Aangezien Mijn Lief nog steeds zere pootjes heeft én omdat we allebei van varen houden, huren we een bootje. We zijn al om 11.00 uur op weg. Eh...op het water. Picknickje mee en lekker cruisen. Skiathos is mooi vanaf het water. Heel groen, weinig bewoning en alleen maar goudgele zandstranden. We doen ook nog drie onbewoonde eilandjes aan. Daar wonen wel geiten op het strand.

Beetje varen, zwemmen, snorkelen en op het eind lekker keihard over het water racen. De dag vliegt om! Het is opeens 17.30 uur en we moeten de boot weer inleveren: "Ik hoop dat jullie een fijne dag hebben gehad!" zegt Persa hartelijk. "Het was een heerlijke dag!" verzuchten wij. En dat was het!

23 september

Ontbijt met zeezicht. Alweer, maar dat verveelt natuurlijk nooit. En dan zegt Mijn Lief: "Leuk dat we morgen weer met vakantie gaan!" "Ja, eigenlijk is het een soort van weekendje weg binnen je vakantie", bedenk ik. Maar vandaag eerst nog een dagje Skiathos.

Je zou denken dat je op zo'n klein eiland binnen een week alles wel gezien hebt. Maar omdat wij nogal traag doen en overal uitstappen om uitgebreid te koekeloeren, is dat niet zo. We beginnen de dag zoals gebruikelijk met frappé. Ditmaal bij een sfeervolle bar aan de winkelstraat. Dan verkennen we nog wat straatjes die we nog niet kennen om vervolgens μια βόλτα (wandeling red.) te maken over prachtige onverharde wegen over het midden van het eiland. Er stromen riviertjes waar je doorheen moet rijden. In een olijfgaard ligt een herder op een stretcher tussen zijn geiten te slapen. Er staat een kerkje tussen de bomen.

De strandjes aan de noordkant zijn allemaal even mooi! Helaas staat er een stevige bries. Dus rijden we toch maar naar het zuiden. Nog even een rondje over Kaap Kanapitsa en een drankje bij het mooie zandstrand Agia Paraskevi. Hmmm, een beetje overbevolkt. Slechts een kilometer van ons huis blijkt het veel ongereptere strandje Mikro Vasilias te liggen. En daar is het ook nog eens goed snorkelen. Wat is de onderwaterwereld toch bijzonder.

24 september

Whahaaa, wat een kleine kamer! Maar wel handig, direct boven de pinautomaat en lekker veilig naast de politie. "Groot zat," vindt Mijn Lief. "Je hoeft er alleen maar te slapen. En de badkamer is redelijk schoon." Het uitzicht en de locatie zijn onbetaalbaar en het kost geen drol. Laten we het maar doen," antwoord ik. Tegen het meisje van het ticketkantoor (op een of andere manier hoort dat bij elkaar. "For information: next door. Or call.... ") zeg ik dat het best klein is, maar met een fantastisch uitzicht. Dan mogen we een grotere kamer zien. Maar ja, wat hebben we aan twee slaapkamers in één ruimte? We opteren toch voor de hoekkamer. Dus de komende twee nachten verblijven we in Pension Lemonis in Skopelos stad.  

Vanmorgen om 11.00 uur namen we de veerboot. Het schoot heel eventjes door ons heen, dat we drie jaar geleden met een veerboot op de rotsen voeren. Maar de kans is klein dat zoiets nog een keer gebeurt. "Skopelos is veel mooier dan Skiathos!" zegt Andreas vol overtuiging. We leren hem en zijn broertje kennen als we over de reling hangen om van het uitzicht te genieten. "Maar vanaf nu wordt het er rustig. In de winter wonen er nog maar 4000 mensen."

Andreas heeft niks teveel gezegd. Skopelos stad is prachtig! Het ligt deels in een burcht. We dwalen de hele middag door de nauwe straatjes. Om elke hoek ligt weer een nieuwe verrassing: een kerkje, een mooi huis, een waterbron. Het bestaat: verliefd worden op een Grieks eiland...

25 september

Een vrouw in een auto kijkt wanhopig om zich heen. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ze krijgt haar auto niet meer gedraaid, zo smal is het. Maar daar is SuperWim! De redder in nood. Terwijl iedereen een beetje dom staat toe te kijken, start hij de auto en manoeuvreert die zo, dat de vrouw weg kan rijden. Het levert hem zelfs applaus op. 

"Mamma Mia, here we go again" wordt er zo hier en daar geneuried. We lopen de 198 treden naar boven naar het kerkje Aghios Giannis sto Kastri. Hier is de beroemde scène uit de film Mamma Mia! opgenomen. We lopen dus gewoon over de trapjes waar ook Meryl Streep heeft gelopen.... Spectaculaire ligging trouwens. Welke gek bedenkt er nu dat je juist daar een kerk moet bouwen? Hoe hebben ze toch ooit al die bouwmaterialen omhoog gesjouwd?

We bezoeken het authentieke bergdorpje Glossa. Kleurige huisjes liggen tegen elkaar vastgeplakt op een steile berghelling. Vanaf het Kafeneion op het centrale plein hebben we het mooiste uitzicht. Diep beneden ligt Loutraki, De haven van Glossa. Daar nemen we ook nog even een kijkje. Om vervolgens via een andere route terug te rijden naar Skopelos stad.

26 september

Het Mamma Mia!-kerkje, Άγιος Ιωάννης στο Καστρί . Ik vroeg me toch af welke gek het bedacht om een kerk op zo’n hoge rots te bouwen? Nou, dat zit namelijk zo: een visser ging ’s nachts vissen. Opeens zag hij een licht bovenop de rotsen. Dat herhaalde zich enkele nachten. Samen met een aantal andere mensen ging hij op onderzoek uit. Boven op de rots lag een icoon van de heilige Johannes. Ze namen het icoon mee en brachten het onder in een nabij gelegen kerk. En daar verdween het spoorloos. De visser zag vervolgens weer licht op de rots. Daar lag het icoon! Vervolgens bouwde hij een kerk op de rots, zodat het icoon daar kon blijven.

Onze laatste dag in Skopelos. Onze kamer is zo klein, dat je alleen maar om de beurt op kunt staan. Ben je als eerste klaar, dan moet je op het balkon gaan zitten om ruimte te maken voor de ander.

Gisteravond genoten we van live muziek. En vandaag nog even van de paar uurtjes die we nog hebben om iets van het eiland te zien. We gaan off road naar het kerkje Aghios Nikolaos en het kloostertje Aghios Efstathiou. Dat is helaas niet toegankelijk. Maar het kleine klooster Sotiros aan de andere kant van de stad wel. Er worden wat toeristen weggebonjourd door de pappás. Maar ons kijkt hij goedkeurend aan en hij wenkt. Hij tovert een sleutel uit de plooien van zijn pij tevoorschijn, opent de deur van het kapelletje en bromt: “Voeten vegen!” En dan mogen wij als enigen rondkijken. Geen idee waar we dat aan te danken hebben, maar bijzonder is het wel.

Daarna belde de man van het ticketkantoor, dat onze veerboot een half uurtje later zou vertrekken. Dat gaf ons nog even de tijd om een drankje te doen bij onze vrienden van een cafeetje aan de boulevard. En al waren we er maar drie dagen, ze namen afscheid alsof we elkaar al jaren kenden! “Welkom terug!” riep Maria hartelijk toen we zojuist weer ‘thuis’ kwamen. Zij en haar man wilden alles weten over onze mini-vakantie binnen de vakantie. “En de volgende keer moet je naar Alonnissos gaan,” vond manlief. “Dat is ook heel mooi!” Heel Griekenland is mooi!

27 september

Skiathos grossiert in prachtige zandstranden. Vandaag kozen we voor Aghia Paraskevi, genoemd naar het gelijknamige kerkje dat ervoor staat. Maar liefst twee kilometer goudgeel zand. We hebben de hele dag geslapen, gesnorkeld, gelezen, gewandeld en gezwommen. Heerlijk lui!

28 september

Het folkloremuseum is misschien wel het kleinste museum dat we ooit gezien hebben. Het is ongeveer twee bij tweeëneenhalve meter. "Sorry, Ik spreek niet zo goed Engels," verontschuldigt het mevrouwtje van de Vrouwen Associatie van Skiathos zich. "O, en kijk uit dat je je hoofd niet stoot." We passen maar net met ons drietjes in het kleine vertrek. "Vertel het maar in het Grieks," antwoord ik. Er staan vijf poppen met folklorekleding. "Eentje met bruidskleding, één met rouwkleding, één met dagelijkse kleding, één met meisjeskleding en een met mannenkleding," legt de vrouw uit. "Alles is met de hand gemaakt. En de bruidskleding is van echte zijde. De toegang is gratis, dus je hoeft niks te betalen. Wij maken ook zelf zoetigheid. Wil je nog iets proeven?" Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om niets te kopen, dus vertrekken we met een pot amandelpasta.

"Wat ga je eigenlijk met die amandelpasta doen?" vraagt Wim als we later op het terras zitten. "Geen idee. Misschien in een dessert verwerken als we eters hebben," zeg ik. We hebben dan alweer een stukje van de stad verkend. En het nautisch museum bezocht. Dat bestond ook maar uit één zaal.
Omdat wolken en zon elkaar afwisselen, is het prima weer om in de stad rond te kijken. En om de haverklap op een terras neer te strijken. Er is hier zoveel te zien, dat de dag voorbij vliegt!

29 september

Je zou zeggen dat er op zo'n klein eiland niet veel te doen is. Zeker niet als er regen voorspeld is. Maar ja, wij zijn voor het geluk geboren: er viel geen druppel meer na 10.00 uur. Het was wel de hele dag bewolkt. Maar dat is juist prima weer om weer een stukje van ons verlanglijstje af te werken.
Het kloostertje Panagia Kounistra bezoeken en het liefst off road erheen rijden. "Kom maar in het kerkje kijken," zegt een lieve vrouw. Mevrouw Argyroú en haar dochter Flóra houden de boel bij sinds de monniken vertrokken zijn. Het kloostertje ligt in de bossen hoog boven het strand van Aselinos. In 1655 vond de monnik Simeon hier een icoon van de heilige Kounistra, de 'eilandheilige'. En toen heeft hij er een klooster gebouwd. "De fresco's dateren uit 1741 en dat beeld daar uit 1805." Mooi!

Daarna bezoeken we de hondenopvang, gerund door een Engelse. We zouden bijna hond Bruno adopteren, ware het niet dat onze kleine Irisje binnenkort al naar Nederland vliegt... Daarom doen we maar een gulle donatie. We toeren nog wat rond, komen op een weg die opeens doodloopt bij een ravijn, zien kerkjes en een bron, spotten fazanten, patrijzen, parelhoenders, geiten, ezels en schapen, wandelen naar een strandje en genieten van prachtige vergezichten. Nou is het zo'n klein eiland en we hebben nog steeds niet alles gezien!

30 september

Oh oh... Staan we bij het kerkje Profitis Ilias, start de auto niet meer. Daar staan we, off road en nauwelijks verkeer hier. Wel uitzicht op een veld met watermeloenen. Dat dan weer wel. Gelukkig, daar komt een jeep aan met twee mannen erin. En die willen best even helpen duwen. Mijn Lief rijdt de helling af en de motor slaat aan. We vallen met onze neus in de boter. Bij het kloostertje Aghios Charalambos is net een feest aan de gang. "Willen jullie ook iets lekkers?" vraagt een vrouw terwijl ze een dienblad met zelfgemaakte hapjes onder de neus duwt. We nemen een lekkere τυρόπιτα, een kaasgebakje. "Er is ook koffie, hoor!" Ondertussen stoken de mannen de oven op en loopt de pappás glimlachend rond. Schattig kloostertje, trouwens.

We willen daarna naar het kloostertje Theotokou Kechreas, maar de weg wordt steeds smaller en eindigt in een voetpad. Dat is nog eventjes teveel voor mijn liefje. Jimny trekt het maar net, terug naar boven. Er beginnen lampjes te branden en hij stinkt ook wel een beetje. Iets met de verbranding, zo te zien. We bezoeken het oude Kastro en zetten Jimny daarna maar bij ons huis. Maria belt meteen de verhuurder, maar die ligt tot 5 uur zoet te dromen. Daarom gaan we nog even een uurtje de stad in, lekker op een terrasje mensen kijken.

"We sturen iemand binnen 15 minuten," zegt de verhuurder. En inderdaad, na een half uur (!) komen er twee reparateurs. Die meteen op onze schouders slaan als blijkt dat ik Grieks spreek. Ze moeten tussendoor nog wel even weg om wat gereedschap te halen, maar dan zijn de lampjes ook uit. "Het komt omdat de benzine niet goed is," leggen ze uit. "Want die moet met de boot naar het eiland komen en dan gaat de tank open en dat is niet goed." Wat een onzinverhaal... Maar we zwaaien ze toch maar hartelijk uit.

1 oktober

De bioscoop in Skiathos-stad is al heel oud. Hij is gebouwd rond 1855. Op een dag was het vreselijk slecht weer. Regen en harde wind maakten dat het dak instortte," vertelt Maria. "Maar wij hebben daar een simpele oplossing voor. We hebben er gewoon een open lucht bioscoop van gemaakt." Omdat het seizoen ten einde loopt, kunnen we helaas niet meer de film Mamma Mia! hier gaan kijken.

Mama Mia: The Winner takes itAll: Merryl Streep

Het is vandaag superslecht weer. Maar daar laten wij ons humeur niet door bederven. We ontbijten binnen en gaan dan naar de stad. Regenjassen mee, dus wat kan ons gebeuren? Ik koop een lekker warm vest, waar de verkoper me gedienstig in helpt. En Mijn Lief laat bij de lokale leerbewerker een riem op maat maken. "Ik ben lid van het nationale genootschap van ambachtelijke leerbewerkers," vertelt de eigenaar van de winkel annex werkplaats trots, terwijl hij de gesp bevestigt. "En ik heb riemen in alle prijsklassen. Van 7 euro, 8, 10, 12, 15, 20, 25, 30 en 32 euro." We zijn verbaasd als we maar 7 euro af hoeven te rekenen. Tussen de buien door slenteren we wat rond. En steeds als het regent, gaan we lekker droog op een terras zitten. Eigenlijk is het zo best een relaxte dag!

2 oktober

"Goh, als hij mij maar niet zo knipt als die man," zegt Mijn Lief zachtjes tegen mij. We zitten in een héél klein kapperszaakje op zijn beurt te wachten. Zo klein, dat er net een bankstel en een bureaustoel in passen. Er zijn nog twee klanten voor hem. Ik luister of ik iets van de radio kan verstaan (ja, ongeveer de helft) en klets wat met de klant tegenover me. Na een half uurtje staat Mijn Lief opgelucht weer buiten. "Ik vind dat hij er voor € 7,- veel vanaf geknipt heeft," zegt hij. De middag brengen we door bij de haven, we nemen een kijkje bij de scheepswerf (wanne meuk), voeren de vissen met ons brood van gisteren en gaan nog even vliegtuigen spotten. Gelukkig is het vandaag weer lekker warm en wisselen zon en bewolking elkaar af. Dus nu nog lekker even genieten van het zonnetje op ons balkonnetje!

3 oktober

Alexandros Papadiamantis is een beroemde schrijver, geboren en getogen op Skiathos. Overal op het eiland zie je teksten van hem terug. En de belangrijkste winkelstraat is zelfs naar hem genoemd. Wij bezoeken het museum, dat in zijn voormalige woning gevestigd is. "Je mag hier geen foto's maken," zegt Mijn Lief. Ik doe het stiekem toch. Het is ook zo'n mooi huisje: drie kamers met scheve, houten vloeren die bewegen als je erop loopt. Net of je je op een schip bevindt..... Alle meubeltjes staan er nog precies zo als toen hij er nog woonde.

We zijn lekker lui, drinken frappé bij een koffietentje dat op een poppenkast lijkt, slenteren langs de haven en pikken nóg een terrasje. Dan rijden we een stukje om strandjes te spotten en eindigen met een Mythos op het twee kilometerlange zandstrand Koukounaries. Proost!

4 oktober

"Parakalo," zegt een mannenstem aan de telefoon. "Spreek ik met Enterprise autoverhuur?" vraag ik. Onze auto komt dan wel van Victoria, maar de papieren zijn van Enterprise. Als ik zeg dat we de auto niet meer nodig hebben, antwoordt de man: "Doe de sleutel maar onder de bestuurdersmat, dan halen we hem straks wel op." Tsja, zoiets kan nog gewoon in Griekenland...

En ook een huwelijksaanzoek behoort hier tot de mogelijkheden. We gaan deze laatste vakantiedag lekker naar het strand. Eentje met een telefooncel erop en de enige waar je nog bedjes kunt huren. Alle andere stranden zijn al leeggeruimd. En mijn lief moet natuurlijk wel een steuntje in de rug krijgen. Letterlijk. Als ik langs het strand wandel, raak ik aan de praat met een aardige Griek. "Ben je hier alleen?" vraagt hij. "Nee, met mijn man," antwoord ik. "Jammer," vindt hij, "anders had ik wel met je willen trouwen " Goh, dat ik dat op mijn leeftijd nog mag meemaken...

En op zo'n laatste dag kijken we nog even terug. Het was een vakantie zonder wandelingen. We moesten zelfs kleine stukjes met de auto doen omdat Mijn Lief pijn heeft in zijn benen en zijn rug. En voor de gezelligheid deden we elke ochtend samen de oefeningen die hij van de fysiotherapeut moet doen. Maar wat zijn we dankbaar dat hij überhaupt kan lopen en dat we samen drie weken konden genieten!

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >