Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

In mijn winkel wordt over niets zoveel gesproken als over... tzatziki. Zo kwam Andreas laatst weer bij me langs. “Die tzatziki, maak je die zelf?” vroeg hij. “Natuurlijk,” antwoordde ik. Hij keek me wat geringschattend aan. “Hij is echt lekker, hoor! Ik heb hem nog verder verbeterd na tips van een Griekse vriend. Ik beloof je dat je het lekker zult vinden. Laatst was er zelfs een Griekse man die in mijn oor fluisterde dat “ie nog lekkerder is dan die hij zelf maakt.”

Er stonden toen zoveel klanten in de winkel, dat hij niet wilde dat iedereen dat zou horen. Het was duidelijk aan Andreas’ gezicht te zien dat hij er sterke twijfels bij had. “Mag ik proeven?” Kritisch bekeek hij het lepeltje met het Griekse witte goud dat ik hem aanreikte. Hij bracht het naar zijn mond, keurde kritisch en opeens brak er een een enorme glimlach door. “Doe maar een grote bak!”

“Sancha, er hoort helemaal geen dille in tzatziki!” Zaterdag komt Antonis vaak langs om zijn geliefde producten in te slaan. Ditmaal is zijn vrouw er ook bij. “Dat ligt eraan uit welke streek je komt,” zeg ik, “ik ben ook in een gebied geweest waar ze er geraspte wortel doorheen doen. Dat vind ik dan weer niet lekker.” Vervolgens ontspint zich een hele discussie tussen Antonis en Eleni. Ik hoor haar zeggen dat het op Rhodos, waar zij vandaan komt, toch zeker met dille gemaakt wordt. Antonis is het er niet mee eens. Na een minuut of tien heeft Eleni de discussie gewonnen. Ze slaat haar arm om me heen. “Jouw tzatziki is heerlijk,” complimenteert ze me. Antonis wil weten wat ik er allemaal in doe. Als ik bij de ingrediënten witte peper en wijnazijn aanbeland ben, knikt hij goedkeurend. Hij wil toch wel een bakje kopen. En als hij weggaat, krijg ik een welgemeende knuffel.

 
Ook Jan koopt tzatziki. Maar eigenlijk houdt hij er zelf niet zo van. Het is voor zijn dochters. Later krijg ik een lief berichtje van hem met een foto van het lege bakje. “Deze lust ik wel!” schrijft hij. “Ik kom morgen terug om een bakje voor mijn dochters te kopen.” Het worden twee bakjes, blijkt de dag erna. Dat is net zo grappig als die vrouw die een bakje tzatziki en een bakje melitzanosalata koopt en een uur later terugkomt om hetzelfde te bestellen. “Het is al op,” verduidelijkt ze. De volgende dag komt ze voor nog een bakje.

 
Sinds het terras voor mijn winkel open is, serveer ik ook maaltijden aan mijn klanten. Een groep van zes Engelsen met een klein kindje staat versteld. “Die kleine lust echt niks, maar ze vindt de tzatziki heerlijk. Kun je speciaal voor haar een bordje maken met een pitabroodje erbij, zodat ze lekker kan dippen?” Natuurlijk kan dat. Het gaat schoon op. Tzatziki is veruit het artikel dat ik het meeste verkoop. Liters yoghurt gaan er elke week doorheen. Het lijkt wel of iedereen het lekker vindt. En het is overduidelijk dat iedereen er zijn mening over heeft.

(De gebeurtenissen zijn waargebeurd, de namen zijn gefingeerd)

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >