Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

De lente is gearriveerd, zo heerlijk, buiten eten, in de tuin werken, poetsen, wassen, wandelen, genieten van zo ontzettend veel, bijna teveel om op te noemen.
Yiannis heeft zelfs de fietsen van ‘stal’ gehaald en opgeknapt. Voor het eerst in 15 jaar ben ik hier in Ano Pedina aan het fietsen en dit valt natuurlijk niet mee. Geen 100 meter is gelijk maar je gaat omhoog of omlaag, te snel of te langzaam. Vorige week was er bijna nog niets te zien, geen bomen met jonge groene blaadjes, geen bloesems en ineens zie je beneden in het dorp niets anders dan witte bloesem, alle sleedoorn- en meidoornstruiken staan in bloei. Jammer dat Vincent van Gogh nooit hier is geweest, wat zou hij er een mooi schilderij van hebben gemaakt.

Maar er valt nog veel meer te genieten, natuurlijk hier in de tuin, de pruimenbomen zijn ongeveer uitgebloeid, de kersenbomen staan in bloei, tulpen laten zich op hun mooist zien en de narcissen doen er niet voor onder. Natuurlijk is elke anemoon een foto waard, gelukkig trekt de natuur zich niets van een crisis aan, gaat gewoon zijn eigen gang en leert ons een les om hetzelfde te doen! De eerste zwaluwen hebben we gehoord en gezien en de mussen zijn al druk bezig nestjes te bouwen.
We hebben ook minder leuk nieuws te melden, een paar dagen geleden ging Yiannis het kippenhok openen en de kippen voeren zoals elke morgen maar vond 12 van de 20 kippen gedood door een fret die op een bijna onmogelijke manier binnen het kippenhok heeft weten te komen. Dat is ook ‘natuur’, het is alleen jammer dat een fret de kippen doodbijt maar er verder niets mee doet. Nu hadden we een kippenhok vol dode kippen waar niemand wat aan heeft, een vos dood een kip, neemt die mee en eet die op, in tegenstelling tot de fret.
Zo vaak ik kan ga ik de natuur in om xortha (verzamelnaam van wilde groene groenten) zuringblad en brandnetels te zoeken. Samen met wat prei, wat spinazie en bietenblad genoeg om een heerlijke soep of spanakorizo (spinazierijst) te maken.
We gaan er samen op uit om wilde asperges te zoeken. Deze groeien heel anders dan de gecultiveerde soort die je in de winkel koopt; ze zijn zo dun als een drinkrietje en groeien van 20 cm tot ongeveer 1 meter boven de grond. Deze asparagus officinalis noem ik ook ‘bosgoud’, net als de wilde paddenstoelen.
De eerste die ik vind eet ik altijd zo op, want rauw zijn ze ook lekker, evenals verwerkt in een omelet, als een salade even gekookt met olijfolie en citroensap, natuurlijk als soep maar mijn favoriet blijft de risotto van wilde asperges. Ik dacht dat ze in Nederland niet te vinden en/of te koop waren, maar dat blijkt dus wel het geval, in sommige streken in Nederland zijn ze te vinden en ook te koop.
Aan de –vooral- wilde asperge wordt geneeskrachtige werking toegekend, het schijnt een medicijn te zijn voor hartproblemen, duizeligheid en zelfs tandpijn, maar ook als urineafdrijvend middel, het stimuleert de nierfuncties.
Een klein nadeel is dat na het nuttigen van deze asperges de urine een merkwaardige geur heeft. Dat komt door de zwavelhoudende stoffen in de asperge die in het lichaam na consumptie snel worden omgezet in vluchtige, zwavelhoudende verbindingen.

Op deze column rust copyright:  Niets uit deze website mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar worden gemaakt, in enigerlei vorm of wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opname of enige andere manier. Dit is alleen mogelijk na voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >