Griekse Vereniging van Eindhoven en omstreken

Vandaag hebben we definitief afscheid genomen van Yiannis ouders. Yiannis vader is 10 jaar geleden al overleden en zijn moeder bijna 7 jaar geleden. Afgelopen week zijn ze opgegraven en vandaag bijgezet in het ‘kimitirio’, een prachtig Grieks woord wat zowel begraafplaats als knekelhuisje betekent.In dit deel van Griekenland, met name in de dorpen waar wel voldoende ruimte is om een begraafplaats te vergroten maar moeilijk is door de stenen en weinig toegankelijke aarde, graven ze de overledenen op na gemiddeld 7 jaar en worden de overgebleven botten voorzien van foto en gegevens in een kistje bijgezet in het knekelhuisje. Er komt zo weer ruimte om nieuwe overledenen te begraven.

Het klinkt misschien wat luguber, maar het gebeurt allemaal met veel respect, het is een traditie binnen het Grieks-orthodoxe geloof.

In 1054 splitste de katholieke kerk zich in twee groepen, de rooms-katholieken onder de paus van Rome en de Grieks-orthodoxen onder de ‘primus inter pares’ oftewel de patriarch van Constantinopel (Istanbul). De orthodoxe kerken zien zichzelf als de ware voortzetting van de algemene kerk (katholieken). Eens vormden ze de twee grote hoofdstromen binnen het christendom.

Ongeveer 80% van de Grieken belijden de Grieks-orthodoxe religie, verder zijn er katholieken, nog een aantal joden, protestanten, jehova’s, en weinig moslims.

Officieel is er een scheiding van staat en kerk maar in de praktijk zien we dat deze toch erg verbonden blijven. Pas in de tachtiger jaren werd het mogelijk om niet in de kerk te trouwen, dus alleen voor de wet.

Het is ook moeilijk om op een niet Grieks-orthodoxe begraafplaats begraven te worden. Tot voor kort kenden we geen crematoria in Griekenland, dit was door de kerk verboden. Omdat de overledene meestal binnen 24 uur begraven wordt, wordt men thuis opgebaart.

Een uitvaartverzorger vervoert de overledene, maar het overige wordt meestal door de naaste familie verzorgd. De familie, vrienden en kennissen worden telefonisch op de hoogte gebracht van het overlijden en de begrafenis. Dit gebeurt ook door middel van een soort rouwkaart die wordt opgehangen in de buurt van de woning.

Veel mensen komen, als men in de buurt woont, thuis afscheid nemen en blijven tot de begrafenis. In de dorpen worden dan door vrouwen miroloia gezongen, klaagliederen over hoe zwaar het leven was en dat de overledenen nu de rust hebben gevonden.

Nadat iedereen afscheid heeft genomen aan het einde van de dienst wordt het deksel op de kist geplaatst en gaat men naar de begraafplaats, de kist in de lijkauto, waarna iedereen te voet volgt.

Na 9 dagen komt de familie met de priester weer bijeen bij het graf voor een korte zegening, maar na 40 dagen is er een gedenkdienst in de kerk waar iedereen voor wordt uitgenodigd, waarna koliva wordt genuttigd en de gasten van koffie, cognac en vaak ook van een maaltijd worden voorzien.

Daarna, dat kan vanaf 3 jaar maar hier is het meestal 7 jaar de herbegrafenis. Nu staan Yiannis ouders dus in het knekelhuisje waar ook hun ouders staan.

Het was vandaag erg vreemd voor mij, iets meer dan 40 dagen na het overlijden van mijn moeder.

In Nederland geen herdenkingsdienst na 40 dagen, of een jaar, en ook geen herbegrafenis en knekelhuisje.

Wel weer kaarsjes laten branden, voor iedereen die dit licht, deze positieve kracht kan gebruiken, inclusief wijzelf. Het was een dienst voor Yiannis ouders waarbij ik erg veel aan mijn ouders moest denken en aan onze vergankelijkheid. Denkend aan ‘de tijd’, proberen om deze zo goed mogelijk te benutten, van dag tot dag te leven en te genieten van elk moment.

Op deze column rust copyright:  Niets uit deze website mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar worden gemaakt, in enigerlei vorm of wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opname of enige andere manier. Dit is alleen mogelijk na voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >