Porfyron & Corona
- Details
- Geschreven door Rita Kirligitsis
Sinds herfst 2007 schrijf ik (on)regelmatig over het leven hier op 1000 mtr. hoogte. Heel vaak heb ik geschreven dat het nog NOOIT zo droog –zoveel paddenstoelen –zo zonnig – zo druk etc. was geweest. Dit jaar kan ik er veel “NOOIT” s aan toevoegen, waarschijnlijk gebruik ik dit woord zo vaak als NOOIT tevoren. Wie had gedacht dat we binnen een aantal weken van een vrij, vredig, maar gehaast leven veranderden in een leven van geïsoleerd zijn, ziekte en angst. Maar ons heeft het persoonlijk ook veel positiefs gebracht.
Hoe moeilijk is het om nu een positieve nieuwsbrief te schrijven! Qm jullie al het moois en het beste uit de Zagori te sturen.Zoals altijd voelen we ons bevoorrecht. We hebben ruimte, frisse lucht en genoeg te doen om ons voorlopig niet te hoeven vervelen!
Het zal niemand ontgaan zijn dat we weer een nieuwe regering hebben in Griekenland. Na de voor Syriza teleurstellende Europese verkiezingen in mei, was de buit snel binnen voor de Nieuwe Democraten, met de vervroegde verkiezingen van begin juli. Wat opvalt is dat er weinig vrouwen vertegenwoordigd zijn in het nieuwe kabinet. Zijn er nog “grote’vrouwen”?
Zou het kunnen dat de hedendaagse Griekse mannen sterke, wijze vrouwen weren, en dat daardoor de zeer succesvol afgestudeerde jonge vrouwen elders in Europa werk vinden? Dat zij liever aan een man hun bewondering en respect uitspreken dan deze aan een vrouw te tonen? Of misschien kiezen de sterke wijze vrouwen steeds vaker voor een carrière dan voor een man!Het was voor mij dan ook geen makkelijke weg hier in de Zagori, als dubbele buitenlandse (Yiannis is immers ook een buitenlander, komt niet uit de Zagori!) , als vrouw en als niet Grieks Orthodoxe. Maar van die vreemde “Noord Europese” ben ik nu mevrouw Rita, dacht dat het door mijn leeftijd kwam ineens mevrouw te worden genoemd, tot ze me verzekerden dat ik bewondering en het respect had gekregen van dorpelingen en andere inwoners van de Zagori.
En dan is er ook nog in Griekenland een schiereiland waar geen enkele vrouw welkom is, zelfs geen vrouwelijke dieren, het schiereiland Agios Oros, Mount Athos, de Heilige berg. Geen andere plek ter wereld waar geen vrouwen te vinden zijn. Een bijzondere plek waar vanaf zeeniveau een berg van 2000 meter hoog oprijst. De natuur is overweldigend, en op sommige plekken de begroeiing zo dicht is dat het op een oerwoud lijkt. Op Athos kom je in de tuin van Moeder Gods. De legende wil dat Maria tijdens haar omzwervingen over de Middellandse Zee (49 na Chr.) op een van de schiereilanden van Chalkidiki belandde en zij zeer onder de indruk was van het natuurschoon daar. Zij zou gezegd hebben dat vanaf dat moment geen ander wezen van het vrouwelijke geslacht nog voet aan wal mocht zetten aldaar. Waarschijnlijk is er van dit verbod, wat betreft de vrouwelijke dieren, afgestapt, omdat er een schrikbarende toename was van muizen en slangen en nu de katten én poezen weer welkom zijn.
Broeder Epifanios is al ruim 40 jaar het hoofd van de keuken op Athos, en besloot een kookboek uit te geven met 126 recepten van traditionele maaltijden die al honderden jaren door de geestelijke gemeenschap op Athos worden gegeten. Hij begon aan zijn kookboek vanwege de grote belangstelling van de bezoekers naar de eetgewoontes in de kloosters. De 126 recepten hebben één ding gemeen. Ze bevatten geen vlees of melkproducten. In de kloosters wordt voornamelijk (wilde) groente gegeten en vis. Het kookboek bevat daarom maar 2 hoofdstukken: groentegerechten en visgerechten. Veel van de maaltijden worden door de monniken op een open houtvuur bereid. Het uitgangspunt van de recepten is om de ingrediënten zo basic mogelijk te gebruiken. Er wordt bijvoorbeeld geen bloem toegevoegd om een saus te binden, maar de saus wordt op natuurlijke wijze ingedikt door hem wat langer te laten koken. Ook wordt er zo weinig mogelijk weggegooid. Alle delen van een plant, vrucht of vis worden gebruikt als dat mogelijk is. Desserts worden op de berg Athos niet gegeten en die kun je dus ook niet in dit kookboek terugvinden.
Eind maart 1987 kwam ik naar Griekenland om te werken als hostess. Zonder enige ervaring ging ik eerst een paar dagen naar Kreta om daar de kunst af te kijken. Begin april ging ik naar Rhodos, daarna ontmoette ik Yiannis en inmiddels woon ik bijna 32 jaar in Griekenland, meer dan de helft van mijn leven! Waar is de tijd gebleven, 3 jaar Rhodos en daarna gingen we in Ioannina wonen, in 1997 kwamen we naar Ano Pedina. Hier horen we inmiddels bij de ‘oudjes’ en zijn er niet veel dorpsgenoten over die hier langer permanent gewoond hebben.